نسل سوخته

ما بچه های کارتونای سیاه و سفید بودیم  کارتونایی که بچه یتیما قهرماناش بودن ما پولامونو می ریختیم توی قُلکای نارنجکی و می فرستادیم جبهه   دهه های فجر مدرسه هامونو تزئین می کردیم  توی روزنامه دیواری هامون امامو دوست داشتیم  آدمای لباس سبز ریش بلند قهرمان هامون بودن اونروزا هیچ کدومشون شکمهای قلمبه نداشتن و عراقی های شکم قلمبه رو که می کشتن توی سینما براشون سوت می زدیم   شهید که می آوردن زار زار گریه می کردیم  اسرا که برگشتن شاد شاد خندیدیم

ما از آژیر قرمز می ترسیدیم 

ما به شیشه خونه هامون نوار چسب می زدیم از ترس شکستن دیوار صوتی 

ما تو زیر زمین می خوابیدیم از ترس موشکای صدام گور به گور شده 

ما چیپس نداشتیم که بخوریم  

حتی آتاری نداشتیم که بازی کنیم 

ما ویدیو نداشتیم 

ما ماهواره نداشتیم  

مارو رستوران نمی بردن که بدانیم جوجه کباب چه شکلی است  

ما خیلی قانع بودیم به خدا   

صحنه دارترین تصاویر عمرمون عکس خانمای مینی ژوب پوشیده بود تو مجله های قدیمی 

یا زنایی که موهاشون باز بود تو کتابای آموزش زبان

زنا تو فیلمای تلویزیون ما، تو خواب هم روسری سرشان می کردن 

حتی تو کتابای علوم ما زنا هم باحجاب بودن

ما فکر می کردیم بابا مامانامون، ما را با دعا کردن به دنیا آوردن 

عاشق که می شدیم رویا می بافتیم، موبایل نداشتیم که پیامک بدیم 

جرات نداشتیم شماره بدیم، مبادا گوشی رو بابامون برداره 

ما خودمون خودمون را شناختیم 

بدنمونو، جنسیتمونو یواشکی و در گوشی آموختیم 

هیچکس یادمون نداد

و حالا... گیر افتادیم بین دو نسل

نسلی که عشق و حالاشون را توی «شهرنو»ها و کاباره های لاله زار کرده بودن  

و نسلی که داره با « فارسی وان » و « من و تو » و « ایکس باکس » و « فیس بوک » بزرگ می شن  

و جالب که هیچکدامشان ما را نمی شناسند و نمی فهمند

ما واقعاً نسل سوخته بودیم، هستیم و خواهیم بود..

عکس نوشت: یاد قدیما بخیر..