الهی

آنگاه که خورشید در تاریکی نگاه آسمان فرو می رود و ماه فانوس به دست بر تخت تنهایی خود تکیه می زند و آن هنگام که افسانه های خفته در دل گیتی بر بستر خاموش کهکشان ظلمانی زنده می شود و آن دم که فریادهای وحشیانه ارواح فسرده بر پیکر سرد و بی روح تاریخ نقش می بندد، این حضور سبز توست که آرام بخش روح خسته من است. ای پروردگار زیبایی ها، ای شکوه هرچه بودن و خواستن، مرا دریاب و وجود حقیر مرا در حضور پرفیض و برکت خود ناپدید کن. باشد که در پرتو عظمت و کرامت خدایی تو از هرچه خواستن است رها شوم. در خود غرقم کن پیش از آنکه مرداب آلوده گناه مرا در خود غرق کند و قبل از آنکه تاریکی و ظلمات، نور وجود تو را از من بگیرد و قبل از آنکه فراموش کنم که در دریای وجود توام، مرا از اندیشه بودنت محرومم نکن..