مـاه مـن

ماه من ، غصه چرا ؟!  

  آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد  !

یا زمینی را که، دلش از سردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت !بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
و در آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت ،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست  ! 

ماه من غصه چرا !؟  تو مرا داری و من
هر شب و روز ،
آرزویم ، همه خوشبختی توست!  

ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند ... 

 ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
و بگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست !او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید نشانم می داد  ... 

او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ،
غرق شادی باشد .... 

 ماه من !غصه اگر هست ! بگو تا باشد !معنی خوشبختی ،
بودن اندوه است ...!این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین ...ولی از یاد مبر،
پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند ،
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه ؟ چرا !؟  

* پ. ن: این شعر٬ خاطره انگیزترین شعر طول زندگیمه. هیچ وقت فراموشش نمی کنم..